Lubię grać, ale nie nazywam siebie żadną gejmgurl. Czasem oglądam anime lub przeczytam jakąś mangę, ale żadna ze mnie otaku. Kocham fantastykę, a od wyjść na miasto wolę książki, ale to nie czyni ze mnie nerda. Ot, po prostu lubię w wolnej chwili przenieść się do innego świata. Jestem tylko leniwą bułą z Internetu.
Star Carriera już raz ,,recenzowałam" zbiorczo, ale jakoś tak nie za często widzę tę serię polecaną czy to na Instagramie, czy gdzieś indziej... A szkoda! Bo choć próg wejścia może na początku przerosnąć, to nadal jest to przyjemna i ciekawa pozycja do zapoznania.
Więc tym razem krótko, tylko o pierwszym tomie.
To co, lecimy w kosmos?
Czyli - różne oblicza Obcego: ciąg dalszy.
Na samym początku podchodziłam do Przymierza bardzo negatywnie - oczywiście mając w pamięci abominację w postaci Prometeusza. Niby gorzej być nie mogło, ale porównywanie z tym barachłem to żadna zaleta dla kolejnego filmu. I wiecie co? Trochę się zaskoczyłam i to pozytywnie! Nie, że nagle to jakiś najwspanialszy film... ale przynajmniej nikt nie próbował mi wmówić, że bohaterowie NIE SĄ bandą debili, bo oni SĄ bandą debili. I w sumie to w tym najpiękniejsze.
Oglądanie jak giną jeden po drugim w końcu stało się nieironiczną przyjemnością, a nie falą cringu. Bo jeśli giną, to mimo wszystko z własnej głupoty, a nie wymagań głupoty scenariusza.
Ale o hełmach to nadal tam nikt nie słyszał...